Aso's

Ik moest van de week naar Papendal. 91 Kilometer en normaal een uurtje karren. Deze keer deed ik er anderhalf uur over. De ellende begon al bij de oprit naar de autoweg. File! Het kostte me een kwartier om achter de oorzaak te komen en niet geheel onverwacht hadden twee auto’s elkaar geraakt en stonden stil. De wegbeheerder sluit dan een weghelft en laat al het verkeer over de twee andere gedeelten rijden. Het betekent wel dat al het verkeer van de geblokkeerde baan eentje naar rechts moet. En dat kunnen wij Nederlanders niet. Bestuurders in baan 2 rijden elk gat dicht en laten de buren er niet tussen. Die duwen hun grootste bezit er op een bepaald moment toch tussen en dat noopt de blokkeerder tot een remactie. Dat houdt weer in dat de hele baan remt en je stil staat. Als je nou even aardig bent en een auto voor laat gaan, kun je lekker doorrijden zodat iedereen op tijd op de afspraak is.
Een illusie vrees ik. Ikke ikke en de rest kan stikken. Autorijden leren we nooit.

Hard werken

De ING app lag eruit en ik kan mijn lachen niet inhouden bij het persbericht dat daarop verschijnt. De bank maakt melding van het ongerief, maar ook dat er hard wordt gewerkt om het probleem op te lossen. Ik zie 50 IT’ers met zweetdruppels op het hoofd van de ene kant naar de andere kant rennen. Na een tijdje krijgen ze natte plekken onder de armen en raken buiten adem. De baas maant ze aan tot spoed, want zo kan er natuurlijk geen geld worden verdiend.
Hard werken is wel anders. Zodra je blaren op je handen krijgt van de schop bij het graven van sleuven mag je spreken van hard werken. Wachten op een update achter de computer is dat zeker niet.

Italianen

Ik zit de systeemkaarten te bekijken van de tegenstanders die we treffen in Madeira en een déjà-vu gevoel overvalt me. In het gedeelte waar je duidelijk moet maken hoe je uitkomt en signaleert staan bij sommige zuidelijke landen zonder uitzondering tegenstrijdige mededelingen en niet zelden wordt het hele verhaal verzwegen. Bij de EK paren in Den Haag, een half mensenleven geleden, overkwam ons iets dergelijks. Twee Italianen bieden 1SA-2♣-2♥-3SA en voor ik uit moet informeer ik of de bijbieder een vierkaart schoppen belooft. Het kan geen taalissue zijn, want ik schrijft 4♠ op een papiertje wijs naar de aanstaande dummy en zet er een vraagteken achter. De Italiaan kijkt of hij water ziet branden. Hij twijfelt of hij er iets over moet zeggen en begint dan aan een toneelstukje waar wel een hoop onverstaanbare Engelse woorden volgen, nadrukkelijk met armen en benen wordt gezwaaid, maar geen uitleg gegeven over de biedsituatie. De ontboden arbiter komt ook uit de laars en spreekt ze, althans zo klinkt het, streng toe in het Italiaans. Daarop volgt de uitleg:” he may have or he may not have”. We bakkeleien nog even, zo informeer ik of hij geacht wordt 4♠ te bieden met een vierkaart na 3SA, maar meer dan een hulpeloze blik en schouderophalen komt er niet meer uit.
Ik weet inmiddels dat spelen met de waarheid mag in Italië. Iedereen doet het en ze vinden het normaal. Vertellen wat je hebt? Het moet niet gekker worden!

Reclame

Reclame verbannen is niet mogelijk. Er gaat te veel geld in om. Toch blijft het vervelend om overal geconfronteerd te worden met schreeuwerige aanprijzingen van dingen die je niet nodig hebt. Soms is het vermakelijk als een bekende Nederlander een kunstje opvoert, maar wegklikken of zappen voert de boventoon.

De laatste tijd word ik overspoeld met reclame voor vakanties. Als voorbeeld een tripje naar Praag met een foto van een gezin met twee kinderen in de stralende zon op de Karelsbrug. Er is verder niemand te zien op de beroemde brug en dat is uitzonderlijk. Zelf was ik Praag op een regenachtige novemberdag en liep in de file boven de Moldau. De gelikte foto is een illusie, maar Praag wel fraai

Zorgkosten

Een of twee keer per jaar bezoek ik mijn internist om mijn gezondheid te testen. Hij vertelt me de bloedwaarden, checkt de bloeddruk en concludeert dat er nauwelijks verschil is met de vorige keer. Dit gaat al jaren zo, maar stoppen met de controle is onverstandig vindt hij. Het is niet ongezellig, want we hebben het voornamelijk over mijn bridgeactiviteiten en na tien minuten sta ik weer buiten. Een fluitje van een cent. Zeventien minuten fietsen naar het ziekenhuis, tien minuten wachten, dezelfde tijd binnen en negentien ( wind tegen) minuten terug naar huis.

De laatste keer was de afspraak telefonisch in verband met het corona virus. De arts belt me en nadat ik verteld heb dat de trip naar Madeira niet doorgaat is het gesprek, geen nieuws en geen klachten, binnen twee minuten afgelopen. Een tijdje later verschijnt de rekening van de zorgverzekeraar voor het eigen risico: € 334,75. En dan hebben ze ook nog een deel van de kosten vergoed.

Van Peter naar oom Peter

Bij discussies vroeger in de huiskamer over criminaliteit, asociaal gedrag en voetbalvandalen had mijn oom Harrie een, voor mij althans, uitgesproken mening. “In het kamp ermee, en op de vier torens wachters met machinegeweren”. Ik probeerde de situatie steeds te nuanceren. De jongens komen uit gebroken gezinnen, ze hebben het niet breed en meer van die kopje thee argumenten. Tegen dovemansoren natuurlijk.
Jaren later na wekelijks te worden getrakteerd op onbegrijpelijk geweld en vernielzucht in de media is mijn mening veranderd. Een kamp gaat me te ver, maar zes weken op Rottumeroog, met een keer per dag een bak voer voor al die debielen lijkt me wel wat.

1984

Het is lang geleden dat ik samen met mijn zusje de Vivo binnenstapte en aan de kruidenier de bestelling opgaf. De man reikte achter zich en haalde de koekjes, havermout en andere gewenste spullen uit een kast, deed ze in een papieren tas en stalde ze op de toonbank. “Betaal je zelf, of komt je moeder deze week nog langs”, informeerde hij. Mijn zus viste de beurs uit haar tasje en gaf de man twee gulden. We kregen nog 16 cent terug en daar kochten we twee nogablokken van.
De Vivo is al jaren verdwenen en sindsdien shoppen we bij de supermarkt. Je loopt een paar rondjes, stouwt je karretje vol en rekent af bij de kassa. Die tijd is ook passé. Tegenwoordig moet je je pas scannen, krijgt een bliep-bliep apparaat en kunt shoppen. Je scant alle boodschappen en scant je kaart weer bij de kassa, waarna je pinpas de rest doet. Er staan nu nog behulpzame verkoopsters, maar over een paar maanden is de procedure ingeburgerd en ben je moederziel alleen in de winkel. Slechts camera’s volgen je …

Stuitend

Een wreed verhaal laatst bij Radar. Een vijftiger die al enige tijd zonder werk zit en na de WW uiteindelijk in de bijstand is gekomen, wordt op pijnlijke wijze geconfronteerd met de regels.
De man moest naar de tandarts en kon de rekening van zijn €85 per week niet betalen. Geen nood, als welvarend land hebben we daar oplossingen voor. Je wandelt naar de gemeente en vraagt voor die kostenpost bijzondere bijstand aan. Een jongmens, je vraagt je af of die al van school af is, staat je te woord en zegt dat je een formulier moet invullen en over zes weken antwoord krijgt. Hoewel ze elke maand alle gegevens van je ontvangen, ga je aan de slag. Na stipt zes weken hoor je dat je niet in aanmerking komt voor bijzondere bijstand, want je hebt een lijfrente die over tien jaar vrijkomt en dient als aanvulling op je AOW. Volgens de regels moet je dat vermogen aanspreken voor je in aanmerking komt voor extra bijstand.

Je protesteert. Niet alleen is dat vermogen voor later, een afkoop levert ook nog eens veel minder op. De uitkering wordt belast met 52% en als toetje beboet de belastingdienst je nog eens met 20% revisierente. Het appeltje voor de dorste verschrompelt zo tot een uitgedroogd klokkenhuis. Helaas, meneer de regels schrijven het voor.
Tot zover is het nog te overzien. Het is even slikken, maar je kunt de tandarts betalen.

Het tweede probleem is dat de afkoop van de lijfrente in een keer op je rekening wordt gedumpt en een andere afdeling van de belastingdienst je vertelt dat je inkomen voor de ontvangen huur- en zorgtoeslag te hoog is geweest en je die helemaal moet terugbetalen.
Het potje is leeg en nu heb je de relatief kleine tandartsrekening ingeruild voor een vette belastingschuld die je al helemaal niet kunt betalen. Bijzondere bijstand? Nee, niet voor belastingschulden!

Uiteindelijk is de afwijzing voor bijzondere bijstand dus duurder voor de samenleving, dan de rekening betalen. Maar ja, de regels hè.

Komkommers en beren

De komkommers zijn weer in de aanbieding deze tijd. Het journaal pronkt namelijk pontificaal met een glimmende bronzen stier die heimelijk op het Beursplein is neergezet. De gedachte zou zijn dat de gevaarloze Bull een signaal is voor stijgende markten in deze zwakke economische tijden. De Amsterdamse bestuurders kijken met gefronste wenkbrauwen naar de hoop metaal, er is geen vergunning voor gevraagd, noch gekregen, maar laten het ding voorlopig met rust. De kunstenaar heeft eenzelfde actie eerder in Wallstreet uitgehaald en daar graast de Bull nog vredig. Is één stier nog te missen, in Hengelo pakt men forser uit. De Badgasten zoals de vijf bronzen beren genoemd worden, zijn sinds vorige week te zien op de markt. Geen hoogdravende verwijzing naar de pull of putopties, maar een herinnering aan tien eeuwen geleden toen er nog beren rondliepen op de plek waar we nu de sla en komkommers inslaan. Geen NOS-ploeg, slechts lokale media die verslag deden. De Hengeloër kijkt zuinig. En met recht! De beren kosten bijna een ton per stuk en daar moet je een hoop komkommers voor verkopen. Gelukkig wordt de zaak gefinancierd uit een potje voor eerdere – mislukte - herinrichting van het dorp. Of die beren in de armen worden gesloten is echter zeer de vraag.

1♦

Het moet het voorjaar van 1964 zijn geweest dat mijn moeder voldoende wasjes had gedaan en daardoor net genoeg Persil zegeltjes had gespaard om mij een nieuwe fiets te geven. Een wereld ging voor me open. Was ik eerder met de step net twee straten ver gekomen, plots lag de horizon kilometers verder. Ik ging op ontdekkingstocht. Hoewel ik in de eerste jaren alleen rechtsaf mocht slaan, bleef ik hele middagen weg.

Dat gevoel van avontuur mis ik een beetje bij de lokale bridger. Het gebruik van sjablonen staat het eigen denken in de weg. Ik geef toe dat als je 94 bent er weinig vernieuwing meer te verwachten valt, maar ook zestigers bedienen zich van oude methoden en inferieure afspraken.

U kent mijn aversie en strijd tegen de Montreal relay en 4♣ azenvragen, maar ook het uitkomen in de kleur van partner op een robotachtige wijze ergert me mateloos. De hoogste in partners kleur is een afspraak van grote luiheid. We beoefenen een denksport!

De volgende grijze haren ontstaan over de uitleg van de 1♦ opening. Het bod schijnt een vijfkaart in een hoge kleuren te ontkennen. Met ♠ 65432, ♥ -, • AHVB10987, ♣ - openen wij 1♠. Het lijkt er wel op dat het bieden louter gericht is op het bereiken van 4♥, 4♠ of 3SA en dat andere contracten niet bestaan.
Zeker nooit een Persil fietsje gehad vroeger?

Pesten

Ik heb de gewoonte om mijn vrouw te laten proeven van mijn kookkunsten voor de gerechten worden opgediend. Een halfrauwe boon, een gebakken aardappel of een uit de ragout geviste champignon. Ze smult ervan. Toen de kinderen weer eens kwamen eten, sjokte ik met drie krokant gebakken aardappeltjes de kamer in om ze allemaal van een amuse te voorzien. “Wat klein”, jammerde het jongvolk bij het zien van dat lekkers. Ik spoedde me naar de keuken voor een tweede ronde en bij het betreden van de kamer introduceerde ik mezelf met: “ik heb een dikke”. Zonder bijbedoeling sprak ik over de aan de vork geprikte aardappel, maar heb sindsdien geen leven meer.



Helemaal goed

We komen het restaurant binnen en zien veel volk en weinig lege tafels. De attente jongedame vindt nog een plekje en informeert of we daar genoegen mee nemen. Uitgehongerd, zouden we zelfs akkoord gaan met een staanplaats, maar de plek ziet er goed uit. We zitten twaalf seconden of een of ander jongmens brengt de menukaarten en vraagt of we iets willen drinken. We vragen een pilsje en een rode wijn en dat blijkt helemaal goed. Ik probeer nog als we nou een glaasje spa hadden besteld, maar ze ijlt al weg. We sippen van de drankjes en maken een keuze. Dezelfde deerne vliegt op ons af en noteert de bestelling en kraait: “helemaal goed”. We zijn in onze nopjes. Twee keer de goede keuze gemaakt, een puike prestatie! Het eten komt snel en smaakt goed. Als we zitten uit te buiken komt de goedlachse al weer aangesneld en nadat we om de toetjeskaart vragen, weten we haar antwoord al. Three out of three, we zijn euforisch. Na het dessert ben ik vrij optimistisch voor l’addition en word niet teleurgesteld. “Was alles naar wens?” vraagt ze nog. “Helemaal goed”, kan ik niet nalaten.

Geen werk

Sjef is 54 en al enkele jaren zonder werk. Een bekend beeld voor een vijftiger tegenwoordig. De WW is een paar maanden geleden afgelopen en Sjef heeft de stap naar de gemeente gezet om bijstand aan te vragen. Een allervriendelijkst jongmens hielp bij de inschrijving, maar ze was wel streng. “U moet wel weer zo snel mogelijk aan het werk hoor”, zegt ze meermaals. “Thuiszitten leidt tot verkommering”.

Om u te helpen weer voeling te krijgen met de arbeidsmarkt hebben we een aantal re-integratie projecten. Sjef, met een kleine dertig jaar werkervaring, vindt dat een puik plan. “Wat hebt u in de aanbieding?” vraagt hij. Er is slechts eenvoudig werk, meldt de jongedame. U mag met een kleurig hesje de wijk in om rommel op te ruimen. Vier dagen in de week, zodat er een dag overblijft om te solliciteren

U moet het accepteren, moeten of boete, want anders korten we uw uitkering. Gelaten neemt Sjef het aanbod aan en meldt zich de volgende week bij de veegploeg. 32 uur per week in de buitenlucht is geen sinecure en de eerste dagen is hij doodmoe. Een teleurstelling is de uitkeringspecificatie. Een schamel bedrag, hij komt er nauwelijks van rond.

Met de vraag aan de personeelsafdeling van de gemeente of hij nu hij 32 uur actief is ook recht heeft op arbeidskorting op de verschuldigde belasting, schampert de ambtenaar: “arbeidskorting, maar meneer u werkt helemaal niet!”

Treinen

Ik reis graag met de trein. Je zit – meestal – lekker en kunt onbekommerd naar buiten gluren en dromen van de hoofdprijs in de loterij of een everzwijn aan het spit. Een van de meer vervelende dingen die me opvalt, als ik in sluimerstand onderuit hang, is de omroepwoede van de hoofdconducteur. Elk station wordt aangekondigd en daarbij worden tevens de aansluitende treinen genoemd. Dus: in enkele ogenblikken naderen we station Apeldoorn. Deze trein gaat verder in de richting van Deventer, Almelo, Hengelo en eindbestemming Enschede. In Apeldoorn kunt u overstappen op de trein naar Zutphen die om 12.04 vertrekt van spoor 3. Ook kunt u overstappen voor de sprinter naar Winterswijk die klaarstaat naast perron 2. Slagerij Vink heeft het rundvlees in de aanbieding. Reizigers die terug willen naar Amersfoort kunnen in Apeldoorn uitstappen en de intercity naar Hilversum nemen. Maar nu eerst Apeldoorn, station Apeldoorn. Ze moeten vlot beginnen met die lijst, anders is de trein uit Apeldoorn vertrokken en nadert Deventer.

Rome

31 december

In het jaar 476 kwam een eind aan het Romeinse rijk. Althans het westerse deel, het Byzantijnse rijk floreerde nog duizend jaar. Historici hebben vaak onderzoek gedaan waarom Rome bezweek en kwamen met talloze redenen.

Dat de Visigoten, Germanen en andere wilden aan de grenzen strijd leverden is bekend, maar meer in het oogspringende argumenten zijn de volgende:

1) Problemen op economisch gebied. Er ontstond een financiële crisis. Er werd continue oorlog gevoerd en die kosten drukten zwaar op de begroting. Zware belasting en inflatie droeg bij een het vergroten van de gat tussen arm en rijk. De rijken zochten wegen om aan de belastingdruk te ontsnappen.

2) De grootte van het rijk zorgde voor administratieve en logistieke problemen.

3) Politiek onrust. Talloze leiders over een tijdspanne van 75 jaar in de tweede en derde eeuw hadden een negatief effect op de stabiliteit.

4) De aanvallen op Rome zorgde voor grote migratie en enorme aantallen vluchtelingen.

5) Klimaatverandering.

Klinkt bekend, of niet?
We leren van de geschiedenis, en de geschiedenis herhaalt zich. Leren we van de geschiedenis?